Stevig doorbijten

Je kies breekt af, in de zandbak van Egypte. Wat doe je? In Nederland breekt het angstzweet uit zodra je al aan de tandarts denkt. Laat staan dat je in Afrika op zoek moet gaan naar een tandenheler. “Zou die zogenaamde tandarts wel weten hoe een verdoving werkt? Werken ze wel hygienisch?” Claire haar hoofd vult zich met spookbeelden over middeleeuwse tandartspraktijken. “Ik vlieg naar huis!”, is de eerste reactie die uit haar mond komt. Maar van haar Engelse tante weet ze dat het leven van een tand in Turkije in goede handen ligt.

Er bestaan zelfs ‘tandenreizen’ vanuit Engeland naar Turkije om de tandartskosten binnen de perken te houden. Met dat idee in het achterhoofd gaat Claire de komende duizenden kilometers wennen aan een kiesreparatie in Turkije. Als we aankomen in de hoofdstad van Turkije bezoeken we de Nederlandse ambassade voor een brief die zij uitgeven, waarin staat dat wij nog steeds brave burgers van ons Koninkrijk zijn.

De Pakistaanse ambassade vindt dat we leuke pasfoto’s hebben, maar vertrouwt de vriendelijke gezichtjes toch niet helemaal. “Only with a lettre from the Dutch embassy, you get visa”, krijg je dan te horen. Terwijl wij het personeel van de Nederlandse ambassade lastigvallen, stellen we meteen maar de vraag waar zij naar toe gaan als ze problemen met het gebit hebben. “Hier om de hoek zit de beste tandarts van Turkije. Daar gaat al het personeel naar toe, zelfs de ambassadeur”, vertelt de lieftallige secretaresse.

Claire haar zenuwen gaan nu richting de startblokken. “Zal ik meteen een afspraak maken?, vervolgt ze. ‘Beng’; klinkt het in het hoofd van Claire. Het startschot is gelost, de zenuwen zijn los en hollen op volle snelheid door haar lichaam. “Tja, laten we dat maar doen”, klinkt het twijfelend uit Claire’s mond. Na een telefoontje blijkt dat we die middag aan de beurt zijn. Geen tijd om te wennen aan het idee, meteen aan de slag!

Per toeval breekt Leon die middag een stukje van zijn kies af en de hele vulling laat los. Er blijft slechts een zwart gat over. “Die kunnen we dan ook meteen onder handen laten nemen”, bedenken we positief. Na ’s middags bij verschillende ambassades te zijn geweest, is het moment supreme aangebroken; De tandarts:

Drie comfortabele bankstellen, een muur vol kunst en midden in de kamer; een flatscreen van een meter breed. “De wachtkamer?”, vragen we ons af. Voordat we dit heiligdom mogen betreden krijgen we blauwe overschoenen aangereikt om onze bacterien te beschermen tegen de properheid van deze ruimte. Dat vinden ze vast niet leuk. Het ademt hier gewoon netheid.

Goed testen na de verbouwing

Een jonge vent met een gulle lach komt de ruimte binnen en stelt zich voor als de man die niet bang is voor een beetje bloed en een stevige boor. Naast het slachtwerk zijn de getalenteerde handen ook in staat tot het produceren van de fantastische schilderijen die de wachtruimte sieren. “Mijn hoofd zit vol inspiratie en fantasie, ik schrijf gedichten en schilder. Maar mijn echte liefde is mijn vak:Tanden.” Met gemengde gevoelens horen wij dit verhaal aan. “Iemand die zo artistiek is, die zijn talenten besteed aan bekijken van iemands keelgat, daar moet iets mis mee zijn”, speelt door ons hoofd.

Met speels gemak stelt hij Claire op haar gemak en verdooft alles wat maar een beetje gevoel heeft bij de tandoperatie. Twee uurtjes later zitten Leon en Claire weer in de bankstellen met dichtgeplamuurde kiezen. Opgelucht beginnen we een gesprek en de eerste Engelse woorden vormen het begin van een vriendschap. “I have a idea”, zegt Nahir Yalcin, de tandarts. “Ik test mijn werk meestal onder extreme omstandigheden. Ik wil jullie uitnodigen om met mij mee te gaan naar een restaurant. Noem het een kwaliteitstest!”, legt hij zijn idee uit. We springen in zijn veertig jaar oude Amerikaanse Cadillac en cruisen door Ankara op weg naar de testruimte.

We krijgen verschillende soorten Turks eten voorgeschoteld met de tekst: “Stevig doorbijten, anders kan ik straks niet zien of de vulling goed gezet zijn.” Is dit een nieuwe ISO-norm voor tandartsen? Het bevalt ons wel en we kauwen ons door het vlees naar het keurmerk.