Blijf opletten!

We krijgen van Darren, een overlander die we tegenkomen op de camping in Marrakech, een goed adres van een garage. “Deze man kun je vertrouwen en is de enige in Marokko die een schone garage heeft. Ik ben er al een aantal keer geweest en kan je garanderen dat hij weet waar hij het over heeft”, verzekert Darren ons. Voordat we de woestijn in gaan, besluiten we toch even te gaan kijken. Laat de zogenaamde expert maar even kijken, dan weten we tenminste zeker wat er aan de hand is. Na een paar uur zoeken in de ‘autobuurt’ van Marrakech, vinden we zijn garage. “We zoeken Ben Saoud Khalil”, vraagt Leon in zijn beste Frans, als we de garage betreden.

Een man in een blauwe overal, met een grote gouden rits van nek tot aan zijn bilnaad, loop op ons af. “Wat is het probleem?”, terwijl zijn ogen richting Miles turen. We leggen het waterprobleem uit en hij begint allerlei zaken te testen. Er blijven echter belletjes uit het water tevoorschijn komen die nergens anders vandaan kunnen komen, als van de …..koppakking! Stiekem wisten we dat dit moest gebeuren, maar je probeert toch steeds het onvermijdelijke uit te stellen en hoopt dat het iets anders is.

Slapen bij de baas

Hij vertelt dat de koppakking verwisseld moet worden. Terwijl hij dit vertelt, luistert hij naar de lopende motor van Miles. Hij knort, maar volgens Khalil is er iets mis met de motor. “Hij loopt niet lekker”, zegt hij. “Ja ja, na onze ervaring in Fes, vertrouwen we niet zomaar iedere mecanicien. Hij pakt zijn stethoscoop en luistert aandachtig naar het blok. Als zijn hoofd weer uit de motorruimte tevoorschijn komt zegt hij:”Er blijft een klep openstaan.” De moed zakt Leon bijna in zijn schoenen. Wat nu weer? Is dit een truc om meer geld te verdienen of is er echt iets mis?

Claire en Leon overleggen en we besluiten om af te wachten wat er te zien is als de kop eraf is. Die moet er toch vanaf en dan zien we wel verder. Volgens onze vriend Khalil gaat dit wel twee dagen duren. Wat er ook gebeurt, wij blijven bij de auto. We vragen aan de chef d’ atelier of we in de auto kunnen blijven slapen. Verbaast reageert hij en hij zegt:”Maar jullie blijven gewoon bij mij thuis slapen, dat is geen probleem. Leon moet even zijn handen wassen en dan gaan we thuis eten.” Als iemand ons zodanig vertrouwt, hoe kunnen wij hem dan niet vertrouwen. Dit aanbod kunnen we niet negeren en we gaan met hem mee naar huis.

De kop gaat eraf

Twee kilometer van zijn werkplaats staat een mooi huis met drie verdiepingen. Iedere verdieping wordt tijdens een ander jaargetijde bewoond. In de zomer, zit de familie beneden en in de winter is het bovenste gedeelte van het huis het meest aangenaam Thuis wachten zijn vrouw en zijn zus met het avondeten. Zijn twee zoons, negen en vier, rennen vrolijk in de rondte als wij aanschuiven voor een heerlijke maaltijd. We eten ons maagje rond en zijn te moe om nog televisie te kijken. We vallen in het bed van een van de zonen in slaap. Die slaapt vanavond op de bank, om ons in zijn kinderbedje te laten slapen. We worden wakker gemaakt door de geur van vers brood en pannenkoeken. Dat is het ontbijt. Khalil is al naar de garage, maar wij blijven nog even kletsen met zijn vrouw en de kleintjes.

Een van zijn medewerkers komt ons ophalen. We komen net op tijd om te zien dat de kop eraf gaat. Daarna giet de monteur benzine in de in- en uitlaat gaten van de kop. We wachten nu vol spanning of er vloeistof uit de kleppen gaat vloeien. Worden we opgelicht of is deze man echt een fantastische monteur? En ja hoor. De tweede klep laat vloeistof door en sluit dus niet af. Hij merkt ook op dat de olie seals olie doorlaten en dat dit een oorzaak kan zijn van ons olieverbruik. Hij zegt dat het slecht materiaal is en raadt ons aan om ze meteen te vervangen. Dit probleem moet dus ook opgelost worden. We hebben alle problemen met eigen ogen gezien en beseffen dat er geen weg terug is.

We blijven overal bij; als de kop ontdaan wordt van de kleppen en als ze in een andere ruimte de kleppenzetels opnieuw slijpen. Als alles weer klaar is en de kop schoongemaakt is, gaat het motorblok weer in elkaar. Met uiterste nauwkeurigheid bouwt hij de motor op. Als het lunchtijd is, neemt hij ons weer mee naar zijn huis, waar we weer uitgebreid eten. “Als ik iedere dag hier kom eten, groei ik nog dicht”, grapt Leon. “Kijk maar naar ons”, zegt de vrouw van Khalil.

We genieten intens van alle gastvrijheid en gaan weer op pad naar de garage om het klusje af te maken. Terwijl Khalil de klus af maakt, lopen zijn knechten de hele auto na. Ze smeren alle smeerpunten, vullen alle oliepeilen en lopen alles na. Na twee dagen sleutelen en drie maaltijden komt de rekening. “Ik ga toch niet omvallen als ik de rekening krijg”, zegt Leon nog in de hoop dat het niet teveel is. “Met de onderdelen, kom ik op tweehonderd euro uit.” Dat is nog eens een bedrag, denk ik bij mijzelf. Voor twee dagen werk en een nieuwe koppakking, olieseals en alle olie die hij gebruikt heeft.

Hij geeft voor de zekerheid nog een extra koppakking mee voor onderweg. “Ik ga het geld pinnen en dan  rijd ik bij je thuis langs om het af te geven en meteen afscheid te nemen van je vrouw en kinderen”, stelt Leon voor. Dat vindt Khalil een goed idee. Als we bij hem thuis aankomen, gaan ze net avondeten en er is voetbal op televisie. Of we blijven eten? Tja, daar kan je geen nee tegen zeggen. Claire speelt dammen, kruisje bolletje en nog veel meer spelletjes met de kinderen, terwijl de mannen naar Real Madrid tegen Bayern Munchen kijken. “Blijven jullie slapen”, vraagt Khalil nadat Real gewonnen heeft.

Het leven is mooi.