Mijn eerste keer

Kippenvel tekent Claire haar onderarm, haar maag trekt lichtjes samen en haar lichaam beeft een klein beetje van de spanning. “Ja, Leon dit is mijn eerste keer.” Leon kijkt enigszins verbouwereerd in haar ogen en fluistert zachtjes: “Ik zal voorzichtig zijn, lief. Maak je geen zorgen.”

Na een aantal fantastische dagen in de Sinai, steken we de Golf van Aqaba over om onze eerste stapjes te zetten in Azie. De grensovergang van Egypte mag tegenwoordig geen naam meer hebben. In de tijd dat Leon met Han, Nuweiba probeerde te veroveren, duurde het twee dagen en driehonderd dollar, voordat we eindelijk de grens gepasseerd waren. Nu is het slechts twee uur en een paar Egyptische pondjes. De vooruitgang heeft schijnbaar ook Egypte te pakken gekregen. Blijkbaar zijn ze erachter gekomen dat het moeizaam teren is op het glorierijke verleden, als je niet met de tijd meegaat.

In Jordanie leren we Justin en Asch kennen. Het zijn twee Indiers die vanuit Engeland onderweg zijn naar India, via het Midden Oosten. Ze rijden met ongelofelijke snelheden door Jordanie en Syrie op weg naar Iran. Omdat ze beide een Indiaas paspoort hebben, is een overland reis niet zo vanzelfsprekend als wij denken. Probeer als Indier maar eens een Pakistaans visum te verkrijgen! Met hun Honda Civic scheuren ze dan maar richting de Verenigde Arabische Emiraten om daar een boot te zoeken naar hun thuisland. “Waarom een vierwiel aangedreven Land Rover kopen als er overal asfalt ligt en de Japanse betrouwbaarheid je een heleboel ellende kan besparen”, is de achterliggende gedachte van Justin van de keuze voor dit Oosterse voertuig.

Onderweg naar Wadi Rum beleven we een paar spannende uren, omdat we zo nodig de achterdeur naar deze fantastische woestijn moesten nemen. Via Google Earth hebben we de kortste weg naar Wadi Rum gezocht en de waypoints ingevoerd. Op zich een heel leuk idee, als je achter een computer zit, maar in tussen de bergen blijkt toch dat een aantal waypoints niet zo doelgericht zijn. Na een beetje ronddolen, kom je vanzelf hulpvaardige bedoeien tegen die je op het juiste spoor zetten. Net op tijd om een mooie zonsondergang in Rum te zien.

We besluiten om te proberen in Jordanie overal wild te kamperen. Beschouw het als een sport bij gebrek aan rugby of paardrijden. In Petra krijgen we de medewerkers van de betaalde parkeerplaats voor de ingang, zover om ons gratis op het helikopterplatform te laten slapen in Miles. Twee nachten blijven we daar angstvallig slapen in de hoop dat koning Abdallah het niet ineens in zijn hoofd krijgt om een bliksembezoek aan Petra te brengen.

Bij de Dode Zee lukt het niet zomaar. We laten ons rondleiden door de vijfsterren hotels van Movenpick en Kempinski, maar de gezichten van de medewerkers verstrakken alleen maar als het woord ‘gratis’ ter sprake komt. We besluiten om naar het Panorama Complex in de bergen te rijden. Met uitzicht op de Dode Zee en Israel, nemen we een colaatje en wachten tot het complex sluit. “Onze auto heeft ernstige kuren, we kunnen niet zomaar wegrijden. Is het mogelijk om hier te slapen om morgen berg af te rollen? Nu is het te donker om nog iets te kunnen zien?” “Hmmm, de poort gaat zo dicht. Als jullie de auto aan de rand van het uitzichtpunt zetten en morgenvroeg om zeven uur weer weg zijn, dan doe ik niet moeilijk”; vertelt de nachtwaker. Bingo, het Panorama Complex voor onszelf, met uitzicht op het de vele lichtjes die in de duisternis de Israelische steden versieren.

De volgende dag gaan we vroeg op pad om een hele dag te genieten van de gewichteloosheid van de Dode Zee en de zwembaden die daar bij horen. Tussen de lokale bevolking badderen wij vrolijk een hele dag met onze zwempakjes naast de kompleet bedekte badmode van de Jordaanse vrouwen. De vorige dag hebben we hier geinformeerd of we op de parkeerplaats konden blijven slapen. “Maar natuurlijk beste toeristen, als je tien dollar betaald doe ik niet moeilijk”; was toen het antwoord van de manager. Gelukkig zit er nu een ander gezicht met een ander set hersenen.

Als het donker begint te worden vertellen we het nieuwe setje hersenen dat wij ontzettend genoten hebben van een mooie dag aan de Dode Zee. Als afsluiting van deze dag, willen we graag naast de deur slapen. Nieuwe gezichten, nieuwe ronde in het rad van fortuin. “Wat gaat deze man doen?”, vragen we ons af.

Westerse gewoonte

We hebben in dit geval een klassiek voorbeeld van een Arabier die geen verantwoording durft te nemen en eerst iemand met meer gezag gaat bellen. Deze vraag kan echt niet zelfstandig beantwoord worden, hier moeten hulptroepen voor aanrukken. Binnen tien minuten draaft Jamal op. Jamal is een hoge politieofficier die verantwoordelijk is voor de veiligheid van toeristen langs de kust van de Dode Zee. Hij kijkt ons een beetje wantrouwig aan en vraagt waar we vandaan komen. “Ana Hollandi, we come from Holland.” Dat blijkt het enige juiste antwoord te zijn. Hij heeft samen met een Nederlandse politie-eenheid in Bosnie-Herzegovina als VN-macht gediend. En dat heeft zijn sporen achtergelaten. Na een heleboel slap geklets over Nederlandse humor en discipline gaat de poort open en slapen we op het terrein van Amman Beach ressort aan de Dode Zee. Weer een doelpunt gescoord in de wedstrijd die wild kamperen heet.

Claire begint nu echt een beetje nerveus te worden. “Nee, nog nooit’, antwoordt ze keer op keer als ik vraag of ze het nog nooit gedaan heeft. We nadere het hoogtepunt, terwijl ze zenuwachtig op en neer schuift in haar stoel. Ik pak haar teder vast bij haar onderarm, trek haar zachtjes naar mij toe en vertel haar dat ze vooral niet bang moet zijn. “Onderga het en probeert ontspannen te genieten.” Ik neem haar aan de hand en neem het initiatief.

Drie minuten laten staan we aan de toonbank van Starbucks. De Amerikaanse koffieketen, waar je ieder denkbare soort koffieboon kan laten malen tot een heerlijke koffie. We zijn aanbeland in het koffieparadijs in Amman. Luxe kent hier geen grens. Dit is Europa in het Midden Oosten. De dikste auto’s en de duurste winkels. En natuurlijk Mc Donalds en zijn concurrenten. Maar waar Claire echt warm voor loopt is een ‘ ontmaagding’ bij Starbucks. “Hier ben ik echt nog nooit geweest!”, vertelt ze met melkschuim rond haar lippen. Ze zakt diep weg in de rode fauteuil en na een lichte zucht van genot en neemt ze nog een sip van de koffie creme met karamel.