Eskimoteren in Nepal

Nepal staat bekend om zijn geweldige bergen en ‘wild water’ rivieren. We kunnen beamen dat de bergen indrukwekkend zijn, maar weten nog niet hoe wild een rivier is in dit staatje. We rijden naar het noorden om een van de wildste rivieren te gaan bedwingen. We vinden een kajak-, cq raft-organisatie die een trainingskamp aan de Sun Khosi heeft. Een van de mooiste rivieren in Nepal voor wild water varen. In Kathmandu hebben we ons al georiënteerd voor een cursus kajakken en raften. Het blijkt allemaal we erg aan de prijzige kant.

We besluiten gewoon langs te gaan en te kijken wat er te regelen valt. Vlak bij de grens met China ligt een klein tentenkamp aan de rivier. Tussen het groen ligt een zwembadje en een aantal kajakken. Twee Amerikanen dobberen in het zwembad en begroeten ons enthousiast. De manager, een jonge kleine Nepali, ontvangt ons en we leggen uit wat we willen. Hij vindt het geen probleem dat we in de auto willen kamperen, maar hij wil nog wel even met de anderen overleggen wat dan de prijs moet zijn. We geven hem een indicatie wat wij willen betalen, voor drie dagen kajakken met z’n tweeën inclusief drie maaltijden per dag en gratis thee en koffie.

Daarna laten we hem met rust en gaan nog een stukje verder naar de grens. Voor het donker komen we terug om zijn antwoord te ontvangen. We blijven in ieder geval kamperen voor een nacht. Maar als hij slim is, kan hij meer verdienen. Gelukkig hebben ze hier geen verbinding met het hoofdkantoor in Kathmandu. Daar wilden ze geen compromissen sluiten over het cursusprogramma en de prijs. Daar wilden ze 200 dollar voor vier dagen, met eten en drinken en een tent. Daar viel niets aan te doen.

Dertig jaar oud

Nu de kampmanager er zelf over moet beslissen, komt hij tot de conclusie dat we dertig dollar moeten betalen all-in en we mogen blijven zolang we willen. Dat betekent voor de prijs van 1 kunnen we nu allebei de kunst van het kajakken leren. De eerste dag beginnen we met een groepje van drie in een klein zwembadje wat nog gevuld moet worden. Mooi want dan kun je je de peddel recht over eind houden, voor het geval het instabiele kleine kunststoffen bootje omvalt.

Bij de eerste oefening moeten we ons uit het bootje zien te redden. De kajak wordt omgekiept en in de paar seconden die je ondersteboven in het water je neus vult met water, moet je op zoek gaan naar het lusje van het spatzeil, dat jou van je broodnodige zuurstof scheidt. Na deze eerste ervaring was het voor Leon duidelijk dat hij deze sport onder de knie wil krijgen. Voor Claire was het een ander verhaal. Happen naar adem, je kop onder water en bijna dertig jaar oud worden betekende voor Claire een vroegtijdig einde van dit avontuur.

“Ik ben nu bijna dertig, ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen. In Nederland hebben we geen wild water, behalve in de badkuip en daar past geen kajak in!”, beargumenteert zij haar besluit. Omdat er de volgende dag een groep toeristen komt voor een twee daagse rafttocht kan Claire zich hierbij aansluiten, zonder extra kosten. “Als je dan in het water valt, hoef je jezelf niet eerst te bevrijden voordat je weer adem kunt halen.”, legt ze uit. Leon ligt de hele dag in het zwembad om koste wat kost de eskimorol te leren en Claire leert de Nepaleese gidsen ondertussen een lesje in biljart. Iets te vaak in de kroeg gehangen? Aan het eind van de dag, komt Leon weer op eigen kracht boven en besluiten de gidsen dat hij mee mag de rivier op.

Spiegelglad zwembad

De spanning stijgt. De geborgenheid van het zwembad, maakt plaats voor de onzekerheid van de wild golvende rivier. Leon slikt zijn angst weg en verzamelt alle moed die hij kan vinden. In het bootje glijdt hij de stroom af. De golven hebben hem in zijn greep en heftig slingert hij de peddel van links naar rechts. Zijn heupen wiegen op en neer om de kajak overeind te houden. Het zweet breekt hem uit en binnen tien minuten ligt het bootje op zijn kop. Geen Leon te zien, noch een eskimo. Alleen een helmpje dat boven water komt en veel gevloek.

“Fuck, shit, tering, dat is wel even anders dan dat spiegelgladde zwembadje!” In de vijf kilometer die hij aflegt met de twee gidsen, ligt hij vier keer naar adem te happen. Eskimoteren met een stroming in donker water is toch andere koek. De angst duwt het enthousiasme naar de achtergrond en twijfel bekruipt beiden. “Is dit wel iets voor ons?” Op dag twee moet er eerst weer moed verzameld worden in het zwembad. Die eskimorol moet vanzelf gaan, onder alle omstandigheden.

Terwijl Leon ligt te ploeteren in het zwembad, laadt Claire de spullen in de bus, om mee te gaan voor het raftuitje. De gids besluit een stuk van de rivier te nemen, waar dit seizoen nog niemand gevaren heeft. Er worden eerst een aantal kajakkers op uit gestuurd om de rivier te verkennen. Er zitten stroomversnellingen bij die in de hoogste categorie zitten. Twee daarvan zijn te gevaarlijk en de rafters moeten lopen. Met een dikke smile komt Claire terug om te ontdekken dat Leon weer de rivier op is. Het duurt lang. Leon lijft wel erg lang weg.

Toch nog even raften

Het avondeten staat al klaar, terwijl Claire nog de rivier af tuurt. “Waar blijft ie toch?” De zorgen nemen toe als de duisternis het zicht op de rivier wegneemt. “He, wat zit je daar naar het water te staren”, roept Leon als hij weer het kamp betreedt.Ze zijn zo laat terug, omdat ze iedere keer op een lift moeten wachten van een bus of een vrachtwagen. “Er is vandaag een staking en daarom rijden er bijna geen bussen. We hebben bijna twee uur staan wachten op een lift”, legt Leon de vertraging uit. We besluiten dat we nog een dag blijven om de cursus af te sluiten.

Claire wil graag mee de rivier af. Ze heeft de eerste dag net twee uur in het poedelbadje gelegen en denkt dat ze nu mee kan de rivier op. We vragen onze instructeur of het veilig is en hij geeft aan dat er een extra instructeur meegaat om Claire vast te houden bij de stroomversnellingen.

Op die manier kan ze veilig mee. “Ik wil graag ontdekken hoe spannend het is, voor het geval Leon verslaafd raakt en dit blijft doen”, zegt ze lief. We duiken de rivier in en dit keer wordt Leon aan zijn lot over gelaten. We moeten de stroomversnellingen door en de spanning is van de gezichten af te lezen. Het lijkt zo simpel, maar die kleine dobbers zijn zo gevoelig voor iedere beweging, dat het een waggelend avontuur blijkt.

De instructeur die bij Claire ronddobbert, laat haar af en toe los in de versnelling. Het angstzweet breekt haar dan uit. Dit is echt spannend. We blijven allebei overeind en met de complimenten van de instructeurs nemen we bij terugkomst een flinke slok bier. Heftig, maar wel ernstig kicken! Jammer dat er in Nederland geen wild water is.