“Voer voor hyena’s”

Iedereen in de rij bij een bushalte wachtend op de bus, de geordendheid van het verkeer, het Engelse model van gentleman-gedrag in het verkeer. We kennen het allemaal uit de geschiedenis boeken als je het over Engeland hebt. De Engelsen hebben toch over India geregeerd? Waar is het koloniale erfgoed gebleven, vragen we ons wanhopig af, als we al een uur in een rij vrachtauto’s staan te wachten op een meter beweging. Waar ging het mis? In West Bengalen rijden we richting het zuiden op weg naar Varanasi.

Voor ons staat een ontzettend lange rij vrachtwagens stil op de linkerkant van een tweebaansweg. Net als alle andere vervoersmiddelen, proberen we aan de rechterkant te passeren. Dat gaat natuurlijk maar beperkt goed. De beperktheid van een tweebaansweg wordt pas goed zichtbaar als iedereen over een klein bruggetje wil; tegelijkertijd! Ossenkarren, riksja’s kleine busjes, personenauto’s, bussen en vrachtauto’s vechten om als eerste over het bruggetje te komen. Tot alles muurvast staat. Pas dan dringt het tot de gemiddelde Indiër door dat dit niet gaat.

Daarna duur het een uur voordat er weer een beetje ruimte is. De ossenkarren worden het veld ingejaagd, auto’s proberen in de berm te parkeren, om bij het eerste beste gaatje weer naar voren te schieten. Zodra de weg vrij is, schiet iedereen weer vooruit om de lange rij vrachtwagens in te halen. Zou er een staking zijn? Dit ritueel herhaalt zich tot we bij een gesloten spoorwegovergang komen. Aha, dit is dus de oorzaak. We sluiten ‘netjes’ rechts aan langs de rij wachtende auto’s en blokkeren de gehele overgang. Zodra de slagbomen omhoog gaan geven we plankgas, sluiten vooraan en hopen dat daarmee de file verleden tijd is

Maar de slagbomen waren niet de oorzaak van het probleem. Het duurt nog een halve dag voordat we eindelijk vooraan staan. Ongeveer dertig kilometer file op een tweebaansweg. De vrachtwagens blokkeren de gehele linkerbaan. Ieder ander gemotoriseerd voertuig probeert over de vrije rechterbaan naar voren te schieten. Totdat daar natuurlijk verkeer aankomt. Dat schijn je wel eens te hebben op een weg. Dan loopt alles vast. Daarna begint iedereen te toeteren, omdat niemand naar achteren wil rijden en is het wachten op het vrijmaken van de rechterbaan. Zodra die vrij is, passeert het tegenliggende verkeer.

Als de stofwolk zich nog niet geformeerd heeft, scheurt de eerste auto alweer voorwaarts tegen het verkeer in. En je kunt wel raden wie daar vrolijk in mee scheurt! Met Miles komen we dankzij onze vierwiel aandrijving toch al snel vooraan (lees vier uur vechten in de hitte). We duiken iets vaker dan de gemiddelde personenauto diep in de berm om iedereen te passeren. We drukken ossenwagens van de weg en schelden riksjabestuurders de huid vol dat ze moeten wijken. Claire bedient zo fanatiek de toeter dat de zekering springt. Dan heerst er lichte paniek in Miles.

“Ons belangrijkste wapen in het verkeer, werkt niet meer!” “Wij zijn nu voer voor de hyena’s”. We stoppen en ontdekken gelukkig snel dat de zekering vervangen moet worden. Vijf minuten laten gooien we ons herbewapend met nieuwe munitie weer in de strijd om vooraan te eindigen. Vooraan zien we de oorzaak van alle ellende, een ingestorte brug, met daarnaast de genie aan het werk om een ponton klaar te maken. Als de nieuwe brug klaar is, mogen er alleen voertuigen overheen die niet zwaarder zijn dan twintig ton. Dat is pech voor veel wachtende vrachtwagenchauffeurs. Die moeten eerst drie dagen vooruit kruipen om te ontdekken dat ze niet over mogen steken! Zou dit in het Engelse tijdperk ook zo gegaan zijn?