Chinese beloftes in Turkije

Ons doel in Turkije is om binnen drie weken de reis door de voormalige Sovjetstaten naar China te regelen. Via een Oostenrijker hebben we een kontaktje in China die het nodige papierwerk gaat regelen, zodat de reis minder duur wordt, dan als je het via een reisbureau regelt. We gaan een week door een klein stukje van westelijk China om via de Khunjerapass over de Karakoram Highway Pakistan in te komen.

Visa regelen

Daarvoor moeten we een visum regelen voor Kyziristan, Oezbekistan en Turkmenistan. Ieder land heeft weer zijn eigen eisen en met wat puzzelwerk kunnen we het binnen drie weken regelen. We moeten wel richting Istanbul voor enkele consulaten die de visumaanvragen zonder veel eisen afhandelen. In tegenstelling tot hun ambassades in Ankara. Na wat rekenwerk, blijkt het een week wachten te schelen en besluiten we naar Istanbul te gaan. Oeps, een gedeelte van Istanbul ligt in Europa. Dan ben je op drie dagen rijden thuis! Als we maar geen heimwee krijgen.

In Ankara dienen we een visumaanvraag in bij de Iraanse ambassade, halen het visum van Pakistan en Kyziristan en vertrekken naar Istanbul voor het visum van de overige Stan-landen. De moeilijkste visa. Terwijl we in Istanbul uitzoeken waar we moeten zijn, mailen we verschillende malen met onze Chinese vriend. Hij belooft ons gouden bergen, maar vergeet ondertussen de vragen te beantwoorden die we stellen. Ben je in staat om alle vergunningen te regelen als wij in september aan de grens staan? Wat kost het allemaal bij elkaar? Vragen die voor ons erg belangrijk zijn, weet hij in zijn mailtjes steeds te ontwijken. De irritatie begint langzaam toe te nemen.

Chineese agent voor de visa

Als in een van de mailtje ineens de vraag staat waar wij ons Chinese visum gaan regelen breekt de klomp. Met een luide barst galmt deze vraag door ons hoofd. Chinees visum? Zou hij dat niet regelen? Godgloeiende(^&^&^$%##$@^@%#$)! Wat flikt hij ons nu? In zijn volgende reactie schuift hij alles af op zijn bazin die geen Engels begrijpt en verzoekt hij ons om snel aan de slag te gaan.

In Istanbul gaan we meteen aan de slag. Maar snel blijkt dat je dit niet zelf kunt regelen, maar dat je een bureau moet inschakelen. Het kost totaal tachtig euro per persoon en duurt ongeveer een week. Maar er kunnen aanvullende vragen gesteld worden door de Chinese ambassade, die het proces kunnen vertragen. “You never know”, vertelt de eigenares van het bureau met een glimlach. Die grijns kunnen we op dat moment niet zo goed verdragen en we besluiten nog even te wachten met het opstarten van de procedure. Eerst maar eens een kop koffie, bij ons inmiddels geliefde Starbucks, om de gemoedstoestand tot bedaren te brengen.

Extra kosten

In de tussentijd bellen we het Oezbeekse consulaat om te horen te krijgen, na een week wachten, dat onze aanvraag is afgewezen. Er ontbreekt een uitnodiging van een officieel reisbureau, is de verklaring. “Wat krijgen we nu dan! We zijn juist naar Istanbul gekomen omdat de consulair vertelde dat deze uitnodiging in Istanbul niet nodig is. Sorry, maar voor zestig euro heb je de uitnodiging vandaag nog en kunnen we alles in orde maken”. Maar er is geen spelt tussen de tijdelijke afwijzing te krijgen. Wat een deceptie, nog maar een bakkie leut!

Voordat we een nieuw plan opstellen, gaan we even internetten om te kijken of onze zeer geeerde Chinese vriend nog meer verrassingen in petto heeft. In zijn nieuwe bericht vertelt hij doodleuk dat er extra kosten uit de lucht zijn komen vallen. Dat kan natuurlijk, want het regent ook wel eens, zonder dat je het verwacht. Of we even duizend dollar extra willen betalen! Het totaal komt hoger uit dan de Oostenrijker met een reisbureau ertussen, heeft betaald. Wat klopt hier niet in het verhaal.

Weer tijd voor een koffiepauze. Op het terras rekenen we de totale kosten voor dit ‘ommetje’ uit. Met de verplichte gids in Turkmenistan, de visa voor de overige landen en het cadeautje voor onze verrassende amigo, komen we op 3500 euro! Voor dat geld kunnen we de auto verschepen naar Zuid-Amerika!Daarbij komt nog eens dat de Karakoram Highway pas rond oktober dicht gaat vanwege sneeuw. Dat halen we niet als we nu nog moeten beginnen met de visa voor Oezbekistan en China. Ook moeten we dan gaan racen met Miles om in twee maanden naar China te komen.

Na een middagje wikken en wegen, besluiten we ‘gewoon’ door Iran en Pakistan naar India te reizen. En daarna verschepen naar Zuid-Amerika!