Stoere vissersverhalen

We staan geparkeerd op het strand in Goa. Een heus zelf gemaakt toilet naast de Land Rover en ons muggennet opgezet op het dak, om heerlijk in de buitenlucht te slapen.

“Kijk nou, hij heeft een rog gevangen!”, roept Leon als de visser terugkomt van zijn dagelijkse werk op zee. Voordat de visser richting het dorp loopt, komt hij even bij ons polsen of we interesse hebben in zijn vangst. Iedere dag kopen we vier makreeltjes en soms een emmertje garnalen, voor ’s avonds op de bbq. Maar deze keer heeft hij niets gevangen, behalve een grijze rog die hij ons onder de neus duwt. “Hoe maak je zoiets klaar?”, vraagt Claire terecht.

We maken een aantal kookgebaren, maar de internationale gebarentaal is hier nog niet doorgedrongen. “Moet je deze vis, koken, grillen, of bakken? Snij je de vleugels eraf of gooi je hem in zijn geheel op de grill?” We weten het niet en besluiten toch maar een groenteschotel te eten in plaats van een rog. Het kost ons aardig wat moeite om de dorpsvisser te overtuigen dat we vandaag zijn buit niet overnemen en dat hij de vis maar naar een lokaal restaurant moet brengen. De kleine Indiër is nog geen twintig meter weg en we bedenken ons. “Laten we dit visje gewoon kopen en dan maken we er wel iets lekkers van”, besluit Claire strijdlustig.

Voor vier euro zijn we na tien minuten onderhandelen eigenaar van het nieuwe project van de dag: “Hoe maak je een rog klaar voor consumptie?”Met onze nieuwe aanwinst in de hand lopen we naar de Duitse buren op het strand. Misschien weten Eugen en Monique wel hoe je deze platvis moet prepareren. Monique weet te vertellen dat je de rog moet koken, maar hoe hij gefileerd moet worden is niet bekend. “Snij je deze vis zoals iedere andere vis open en haal je de ingewanden eruit? Moet je het vel van de rug afsnijden?” Meer vragen dan oplossingen. In ieder geval weten we nu dat de vis in de kookpan moet eindigen.

Opgetogen over de voortgang, pakken we onze twintig liter kookpan tevoorschijn om de vis in te bewaren. We vullen de pan met zeewater om het dode vislijf houdbaar te bewaren. Terwijl Leon er een handdoek overheen legt en de pan onder de Land Rover schuift, is Claire op verkenning bij de andere bewoners van Goa-beach om na te vragen hoe je een rog opsnijdt. Veel nieuwsgierige gezichten, maar geen oplossingen. “Misschien het internet”, oppert Leon in een nieuwe poging om het vismysterie op te lossen.

Google recept

Om de oplossing sneller dichterbij te brengen, lenen de buren hun mountainbikes uit, zodat wij sneller richting het internetcafé in het dorp kunnen racen. “Rog en recept” toetsen we in op de Google pagina. Gelukkig meer dan genoeg treffers. “Zorg dat je de rog binnen een dag na aankoop op eet. Er vorm zich na de dood ammoniak in de vis en dat bederft de smaak van dit heerlijke visje.” Aai, dat wisten we nog niet. Snel een gerecht zoeken en dan in de pan met onze beperkt houdbare vriend. “Voordat de vis in de pan gaat, trek je het vel van zijn lijf”, beschrijft het gerecht. Shit, hoe doe je dat dan?”, hoor je achter het beeldscherm als Leon het recept doorneemt.

“Volgens mij kunnen we beter even bij een restaurant naar binnen lopen om te vragen hoe je het beestje klaarstoomt”, bedenkt Claire om alle vraagtekens eindelijk eens te kunnen omzetten in panklare acties. Bij het eerste restaurant willen ze geen informatie geven. Wantrouwend kijken ze ons aan en hun ogen wijzen ons de weg naar de uitgang. Bij het tweede restaurant worden we gastvrij ontvangen. Om de sfeer een beetje open te breken begint Leon een sterk verhaal over hoe hij de rog gevangen heeft. “Daar stond ik dan met mijn zelfgemaakte hengeltje, hopend op een makreeltje. Plots voelde ik een stevige ruk aan het touw en ik besefte dat het geen normaal makreeltje kon zijn. Na een heftig gevecht van dertig minuten sleurde ik de rog op het strand en schreeuwde het uit van vreugde.

”De eigenaar van het restaurant vraagt of we de ‘sting’ verwijderd hebben. “Sting? Is dat niet het puntje aan de staart waarmee Steve Irwing gestoken is? Die zit er nog aan, oeps”, bedenkt Leon zich. “Je hebt hem er toch wel vanaf gesneden toen je hem gevangen hebt? Die is namelijk erg giftig. Als je de rog hiernaar toe brengt, kan ik kijken welke soort het is, of die klaar te maken is en of die niet giftig is.” Hmm, dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar het rogverhaal begint wel aardig gecompliceerd te worden voor amateursvissers. Laten we de pan ophalen en de beste man een kijkje in onze keuken gunnen, besluiten we met z’n tweeën. Met de pan in de hand, lopen we het strand af richting het restaurant. Daar aangekomen, kijkt het personeel angstig in de pan en durft de rog niet aan te raken.

De eigenaar weet het niet en zegt dat de rog wel te eten is en dat de ‘sting’ al is afgesneden. “Heb jij dat niet gedaan, dan”, vraagt hij aan Leon. De oppervisser kijkt verbouwereerd naar het afgesneden stukje vlees boven de staart van de rog en valt door de mand. “Dat was ik vergeten te vertellen”, probeert Leon zijn iets te grote vissersego te redden. De eigenaar weet niet goed wat hij met de platvis moet doen. Hij neemt zijn mobieltje en begint te bellen. “Ik heb een vriend van mij gebeld die visser is, hij komt de vis voor jullie opsnijden. Hier durft niemand de rog aan te raken. Ze zijn bang voor het gif.” “Gif?” Twintig minuten later arriveert er een oude man met een mes in zijn handen. “Dit is de lekkerste soort rog die je kunt vangen. Hier kun je een heerlijke curry van maken”, vertelt hij enthousiast, terwijl hij zijn mes aan het slijpen is. “Zullen we hier de curry klaarmaken?”, vraagt de eigenaar.

Dat is een goed idee. Dan halen wij Eugen en Monique op, om mee te eten. We zitten op de lip van de visser als hij begint te snijden. Hij kijkt eerst in de bek van het dode visje. “Heb je die met een hengel gevangen?”, vraagt hij enigszins verbaast. “Er is geen spoor te zien van de haak”. Leon is nu definitief door de mand gevallen als visheld en moet toegeven dat er toch een visluchtje zit aan zijn verhaal. De visser snijdt vakkundig de rog in kleine stukjes. Het schijnt dat deze vis geen graat heeft en is daardoor gemakkelijk op te snijden.

De blokjes gaan voor een gedeelte naar de keuken en het andere gedeelte verdwijnt in een emmertje van de visslager. Als dank voor zijn wijze les in het opsnijden van vis en ego’s. We bestellen een biertje en lopen de keuken in om te vragen hoe ze de vis gaan koken. De kok laat ons nog even van de verschillende curry’s proeven om te bepalen welke wij voor de vis willen gebruiken. Daarna schuiven we aan tafel bij Eugen en Monique en wachten we op het hoofdmenu.

De curry-rog is echt voortreffelijk. Dit was de ontdekkingsreis door roggenland meer dan waard.